Het Alhambra, een werelderfgoed dat je moeilijk kunt missen

Dit is het tweede van vier berichten over onze reis naar Analusië. Je kunt het eerste bericht lezen hierde derde hier en de vierde hier.

Afgezien van de gezellige steegjes is dit indrukwekkende gebouw bijna altijd in het zicht. Dat komt deels door de ligging, maar nadat je er een hele dag hebt doorgebracht zonder alles in je op te nemen, realiseer je je dat het ook te maken heeft met de omvang. Je kunt het niet helpen, maar je vraagt je af hoe het zelfs maar mogelijk was om zoiets te bouwen met de technologie die meer dan zeven eeuwen geleden beschikbaar was.

De reis stond echter op het punt tot een ongelukkig einde te komen. Voordat we vertrokken, controleerden we de beschikbaarheid van tickets, maar omdat er genoeg waren, kozen we ervoor om niet vooraf te reserveren. Dit was een grote vergissing, want deze week was er zeer beperkte beschikbaarheid door een onbekende reden. Toen we ons hadden verzoend met het idee dat we de hoofdattractie zouden missen, doken er plotseling een paar kaartjes op en die hebben we snel gepakt.

Het eerste bekende historische document waarin de Alcazaba, het oudste deel van de locatie, wordt genoemd, beschrijft hoe Sawwar ben Hamdun in 889 onderdak zocht in het oude vervallen kasteel. Toen Muhammad I Ibn al-Ahmar, de eerste emir van de Nasrid dynastie, het innam in 1238, was dat het begin van de bouw van wat we nu het Alhambra (De Rode) noemen.

Hoewel het werk enkele honderden jaren doorging, werden enkele van de meest indrukwekkende gebouwen gebouwd tijdens de regeerperiodes van Yusuf I (1333-1354) en Mohammed V (1354-1359). Deze omvatten de Patio van de Leeuwen (Patio de los Leones), de Poort van Justitie (Puerta de la Justicia), het Comares Paleis (Cuarto de Comares) en de Zaal van de Boot (Sala de la Barca), maar ze knapten ook veel van de oudere delen op.

In 1492 werd het kasteel ingenomen door de Spaanse regering van koning Ferdinand en koningin Isabella, maar in plaats van het te vergeten, herbouwden ze het als koninklijk hof. Overigens was het toen Boabdil van Granada zich overgaf aan de christenen dat hij volgens zijn moeder 'huilde als een vrouw' en de gevleugelde woorden uitsprak dat 'dit de laatste zucht van de Moren was'.

Dit was het begin van het einde van de gloriedagen van het Alhambra. Karel V bouwde hier wel een paleis, maar verder waren er minimale veranderingen. Toen Napoleon naar Granada kwam, zei hij blijkbaar dat het kasteel alleen geschikt was voor degenen die niet in de tenten pasten. Het hielp zeker niet dat hij besloot om delen van het complex op te blazen zodat het later niet door vijanden gebruikt kon worden.

Aan het eind van de 19e eeuw werd echter begonnen met de restauratie en tegenwoordig wordt het beschouwd als een van de best bewaarde gebouwen in de islamitische architectuur.

Overal waar je komt zijn parken, fonteinen, standbeelden en andere decoraties. Het is een groot gebied en als je alles wilt doen heb je een goed doordacht plan nodig. Wij waren er een hele dag, van 's ochtends vroeg tot laat in de middag, en toen hadden we nog het gevoel dat we ons door sommige delen heen haastten. Houd er ook rekening mee dat je ver van tevoren een afspraak moet maken om het paleis in te kunnen.

Als je, net als wij, pech hebt met toegankelijkheid, kan het toch de moeite waard zijn om het in de gaten te houden. officiële website elke dag, omdat ze van tijd tot tijd tickets vrijgeven. Een andere tip is dat de rondleidingen soms beter beschikbaar zijn dan wanneer je alleen kaartjes boekt.

Het Alcazaba is, zoals we al eerder zeiden, het oudste gedeelte. Het was Mohammed I die het kasteel renoveerde en er een indrukwekkend verdedigingssysteem van maakte. Vanaf de verschillende torens heb je een geweldig uitzicht over heel Granada en de omliggende gebieden. De meest prominente is de uitkijktoren (Torre de la Vela), maar er zijn ook een aantal andere indrukwekkende torens en tuinen.

Ten tijde van de bouw moet dit een perfecte plek zijn geweest om te verdedigen, maar de omstandigheden veranderden volledig toen mobiele artillerie zijn intrede deed in de wereldgeschiedenis. Gedurende de tien jaar dat Ferdinand en Isabella in oorlog waren met de Nasrid dynastie, hadden ze problemen met de Moorse lichte cavalerie die snel aanviel en zich vervolgens terugtrok naar een gemakkelijker te verdedigen positie zoals het Alcazaba. Pas toen ze deze moderne uitvinding begonnen te gebruiken om de vestingwerken in te nemen, kregen ze de overhand.

Er moet misschien aan worden toegevoegd dat de val van de Nasrid dynastie eigenlijk de laatste nagel aan de doodskist was voor de Moren. In de ongeveer 700 jaar dat ze over Spanje heersten, vochten ze zowel onderling als tegen de Spanjaarden, waardoor hun dominantie langzaam maar zeker werd verbroken.

Het paleis van Karel V werd gebouwd om als zomerresidentie te dienen, maar voordat het af was, realiseerde de koning zich dat het niet aan zijn eisen zou voldoen. Het werk werd afgeblazen en pas tot ver in de 20e eeuw hervat. Naast de spannende architectuur herbergt het paleis twee musea, een voor kunst en een voor archeologie. Het laatste bevat veel van de artefacten die tijdens de hoogtijdagen van het Nasrid Paleis zijn gevonden. Het museum bevat ook een groot aantal artefacten met een culturele betekenis in de Islam, daarom wordt het in de volksmond ook wel het Arabische Museum genoemd.

Net buiten naast de "achterdeur" van het Alhambra is Parador de San Francisco. Parador is een keten van hotels, waaronder oude kastelen en kloosters, gerund door de Spaanse overheid. In het verleden stonden ze bekend als een eenvoudig en betaalbaar alternatief voor gewone hotels, maar tegenwoordig behoren ze vaak tot de hogere klasse, zowel qua prijs als standaard. Deze keer namen we genoegen met een driegangenlunch, maar we hopen in de toekomst ooit in een van deze hotels te kunnen verblijven.

Dan is er nog het paleis zelf, het Nasrid Paleis (Palacios Nazaríes). Er zijn zoveel spectaculaire kamers dat je nauwelijks weet waar je moet beginnen. Eerlijk gezegd hadden we al voor het paleis het gevoel dat we genoeg stucwerk en mozaïeken voor een heel leven hadden gezien. Zelfs de eerste kamer, de Mexuar, waar bezoekers op audiëntie moesten wachten, is zo vol versieringen dat je er bijna duizelig van wordt.

We hebben geprobeerd een paar favorieten te kiezen uit bijna driehonderd foto's. We hebben de vele kamers met stucwerk die verderop in dit bericht worden beschreven buiten beschouwing gelaten. Het interieur komt niet echt tot zijn recht in foto's, maar we hopen dat je een idee krijgt van hoe groots het is.

Ik heb het al gehad over het stucwerk dat elk beschikbaar oppervlak bedekt. Ik heb geprobeerd er een Zweeds woord voor te vinden, maar de enige die ik kon vinden waren het Engelse, carved Islamic stucco, of het Spaanse, Yesería. Ze zijn gemaakt door de details uit te snijden of ze in een mal te gieten. Als alles op zijn plaats zit, wordt het in een monochrome kleur geschilderd. Als je een boog, plafond of muur met dit patroon ziet, kun je je alleen maar afvragen hoeveel manuren er in dit werk zijn gaan zitten.

Deze kunstvorm komt veel voor in de moslimwereld omdat de islam de reproductie van afbeeldingen niet toestaat. In plaats daarvan is er een traditie van het maken van vrijwel eindeloze geometrische patronen die soms verweven zijn met citaten uit verschillende geschriften. Als je naar dit patroon staart, raak je vaak een beetje in de ban en voelt het bijna alsof het patroon tot leven komt. Er zijn ook een paar stukken waarop mensen staan afgebeeld, maar deze werden toegevoegd na 1492 toen de christenen het paleis overnamen.

Op weg naar het Generalife is er een park dat niet alleen mooi is, maar ook geometrisch voorbeeldig, wat onze blauwe geesten aansprak. We kregen het gevoel dat het doel van het park niet was om indruk te maken, maar eerder om harmonie te bieden om tot rust te komen en de zorgen van de dag los te laten. Naast het park biedt de locatie ook een uitstekend uitzicht op zowel het Alhambra als Granada.

Wat hier ook wat meer opvalt dan op andere plekken is het ingenieuze irrigatiesysteem. Het is volledig geïntegreerd in de architectuur en bestaat uit zowel aquaducten als kleine kanalen boven en onder de grond. Hoewel het in het hele Alhambra hetzelfde systeem is, kun je hier in meer detail bestuderen hoe het water in een kriskras patroon wordt geleid zodat de irrigatie zonder menselijke tussenkomst wordt beheerd.

De Generalife was het privéverblijf van de emir en heeft een heel ander karakter dan het paleis. De hele plek straalt rust en harmonie uit en in plaats van indruk proberen te maken op bezoekers, voelt het alsof elk klein detail erop gericht is om de plek rustiger te maken. Hoewel er hier ook veel versieringen zijn, zijn ze één met de omgeving en benadrukken ze eerder het uitzicht en de omgeving dan dat ze de aandacht trekken.

Dit was zonder twijfel onze favoriet in het hele gebied. Niet dezelfde weelde maar tegelijkertijd een plek waar je lang wilt blijven omdat het zo vredig en mooi is. Een suggestie zou kunnen zijn om met de klok mee door het Alhambra te lopen en dan te eindigen met Generalife, omdat je misschien even moet landen na alle indrukken die je gedurende de dag hebt opgedaan.

Hoe moeten we dit samenvatten? Het Alhambra heeft zoveel te bieden dat je zelfs in een hele dag niet alles kunt zien. Tegelijkertijd word je een beetje blasé als je er een tijdje bent geweest, omdat je zintuigen gewoon niet meer aankunnen. Wat een uur geleden nog ongelooflijk indrukwekkend was, wordt nu gewoon weer een stucco. Je kunt het niet helpen om je een beetje triest te voelen als je bedenkt hoeveel middelen er zijn gebruikt om dit te bouwen terwijl grote delen van de bevolking arme boeren waren.

Nu klink ik misschien heel negatief, maar begrijp me niet verkeerd, want ik vind dit echt een van de meest indrukwekkende gebouwen die ik ooit heb gezien. Ik raad iedereen die Zuid-Spanje bezoekt aan om hier een omweg te maken, want we weten 100% zeker dat je net zo onder de indruk zult zijn als wij.