Mumbai, een symbool van het nieuwe India

Dit is het eerste deel van onze reis naar India. Hier kun je deel twee, boom, vier, vijf, seks, zeven en acht.

We hadden veel over India gelezen voordat we gingen reizen, maar ik zal eerlijk zijn, niets kan je voorbereiden op de echte ervaring. Het eerste wat je opvalt is het verkeer. Een onvoorstelbare hoeveelheid auto's, motoren, brommers, fietsen, bussen, vrachtwagens, dieren en autoriksja's vechten allemaal om ruimte op de weg. De voertuigen doorkruisen de rijstroken in geen enkele volgorde, maar tegelijkertijd lijken de bestuurders ogen in hun achterhoofd te hebben en een ongeëvenaard vermogen tot gelijktijdigheid. Te midden van dit alles lopen mensen onbekommerd rond, ze verkopen dingen, rapen afval op of steken gewoon de weg over.

Ik denk nog steeds dat het record was toen we misschien 70 km/u reden, met vijf auto's in de breedte op een driebaansweg, toen er plotseling een auto in de tegenovergestelde richting en op dezelfde baan kwam. Ik kreeg bijna een hartstilstand en de enige persoon die zich er niet druk om leek te maken was de bestuurder die gewoontegetrouw wegstuurde zonder een spier te vertrekken.

Zodra je uit de auto stapt, word je begroet door allerlei geuren, vergezeld door een kakofonie van geluiden. Voeg daarbij een onwaarschijnlijk aantal mensen gekleed in felle kleuren. Toch moet je bedenken dat Mumbai meer inwoners heeft dan Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken samen in een relatief klein gebied, dus voor deze ene keer heb ik het gevoel dat ik niet overdrijf.

Het grappige is dat je in het begin alleen maar de chaos ziet, maar als je zintuigen er eenmaal aan gewend zijn, begin je te beseffen dat er echt een heel goed functionerend en ingenieus systeem is waar iedereen aan meehelpt om ervoor te zorgen dat het nog steeds werkt. Dit is een van de dingen waar we het meest van onder de indruk waren, al die geweldige mensen. Waar je ook was, je werd altijd verwelkomd met vriendelijkheid, vrijgevigheid, behulpzaamheid, humor en een grote mate van nieuwsgierigheid.

Op een van de dagen gingen we naar Victoria Terminus, een prachtig oud station in gotische stijl. Zoals alle bezienswaardigheden die onder Brits bewind zijn gebouwd, heeft het een nieuwe naam gekregen, in dit geval het gemakkelijk toegankelijke en handige Chhatrapati Shivaji Maharaj Terminus. Delen van het station lijken meer op een kerk met zijn hoge bogen en prachtige versieringen.

De chauffeur keek ons heel vreemd aan toen we zeiden dat we de bijna drie kilometer van het station naar de Gateway of India wilden lopen, maar het was echt fijn om even de benen te strekken. Het is ook iets wat ons opviel tijdens onze reis, dat je echt niet verder loopt dan nodig is. Als je verder dan 500 meter gaat, neem je een soort voertuig.

Onderweg vonden we een interessant museum, het Prince of Wales Museum, of eigenlijk Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya. Naast het gebouw zelf was er een echte culturele schat in de vorm van beelden en schilderijen.

En kul episod utspelade sig i den delen av museet som hade uppstoppade djur. Det var en hel skolklass som förundrat studerade de exotiska djuren men när vi dök upp så tappade de helt intresset för dem då det nu var de besynnerliga västerlänningarna som var sevärdheten. Det här var för övrigt något som vi möttes av många gånger under vår resa. Vi fick förklaringen att många av de yngre och de som bor på landsbygden aldrig sett något ”blekansikte” som oss mycket på grund av att turismen inte riktigt kommit igång efter pandemin.

We hadden echter iets positiefs aan de uitwisseling, want later gebruikten we hun schoolpolitie om de weg over te steken. Overigens was het oversteken van de weg iets waar normaal gesproken een beetje moed voor nodig was. Toen we voor het eerst in Mumbai aankwamen, stonden we aan de kant van de weg en wachtten we tot er een opening was zodat we konden oversteken. We realiseerden ons al snel dat er nooit een opening is, wat betekent dat de enige manier om een weg over te steken is om dapper het verkeer in te stappen. Het duurde een paar keer voordat we het aandurfden, maar het werkt perfect omdat de auto's op magische wijze om de overstekende persoon heen rijden. Ongelooflijk effectief, maar niet goed voor het hart.

De Gateway of India werd gebouwd om koning George de Vijfde te verwelkomen, omdat hij de eerste heerser was die India bezocht. Er zijn ook veel andere attracties, restaurants en chique hotels in de buurt. Let op het leuke blauwe bord op een van de foto's.

Het was het vliegerfestival toen we de plek bezochten, waardoor het waarschijnlijk extra druk was. Nu voelt niemand van ons zich helemaal op zijn gemak in grote mensenmassa's, maar dit was extreem. Je kon geen richting kiezen, je moest gewoon de stroming volgen en hopen dat die je bracht waar je heen wilde.

Aan de andere kant van deze wijk begint Marine Drive. Het is een weg die langs het lange strand loopt dat op zee uitkijkt. Langs de weg staan ook veel hotels en wij bezochten er een, De luchtspiegeling. Heel chique, met een coole inrichting, lekker eten en uitstekende service. Ik moet toegeven dat ik de service een beetje te ver vond gaan toen ik hulp kreeg bij het inzepen en drogen van mijn handen in het toilet.

Buiten het hotel zagen we iets bijzonders dat we nergens anders hebben gezien. Er stonden heel veel paardenkarren op straat langs het water, maar we begrepen niet waar alle paarden gebleven waren. Het bleek dat de koetsen waren omgebouwd om op elektriciteit te rijden, dus de paarden waren vervangen. Vernieuwend!!!

Dan is er nog het eten. Waar we ook kwamen, we hebben fantastisch gegeten. Het lekkerste eten was duidelijk het binnenlandse, maar net als in alle grote steden zijn alle internationale keukens vertegenwoordigd. Wij hebben ons vooral verdiept in Indiaas eten, maar als je eens iets anders wilt, zijn er verschillende Italiaanse restaurants die van hoge klasse zijn.

Verreweg onze favoriete eetervaring was zonder twijfel Mirchi & Mime. Het restaurant is in veel opzichten uniek, niet in de laatste plaats omdat al het personeel doof of stom is, wat betekende dat je moest bestellen met gebarentaal. Met andere woorden, het was een interessant diner waarbij je gebaren leerde voor verschillende gerechten en een paar basiswoorden. Het was echt bijzonder omdat de communicatie in stilte plaatsvond terwijl je honderd procent op één persoon gericht was. Je kreeg ook een mapje zodat je niet zou vergeten wat je tijdens de avond had geleerd.

Naast gebarentaal leerden we nog twee andere dingen in dit restaurant: 1. Als op het menu staat dat het extra sterk is, overdrijven ze niet. 2. Voorgerechten zijn niet zoals in Europa, d.w.z. kleine gerechten die de eetlust opwekken, maar eerder een groter gerecht dat bedoeld is om door iedereen gedeeld te worden.

We verbleven in Meluha dat behoort tot een grotere hotelketen, The Fern. Het lag in Powai, een iets rustiger deel van Mumbai, wat we erg op prijs stelden. Het hotel had een uitstekende service, maar voelde tegelijkertijd een beetje jaren 80 aan met veel marmer en beige leren meubels en donkerhouten panelen.

Iets wat we ons toen niet realiseerden was dat het ontbijtbuffet van het hotel een beetje ongewoon was voor India. De meeste hotels hadden in principe hetzelfde eten voor het ontbijt als voor het avondeten, maar in Meluha hadden ze ook brood, gebak, yoghurt en omeletten. We houden erg van pittig eten in al zijn vormen, maar eerlijk gezegd was het moeilijk om eraan te wennen om dit als ontbijt te eten.

Er was een nogal amusant voorval in een hotel in Jaipur toen een oudere Indiase man tijdens het ontbijt naar ons toe kwam en ons aanraadde om het gestoomde brood te proberen. Hij moet onze dwalende ogen hebben opgemerkt, waaruit misschien bleek dat we ons niet helemaal op ons gemak voelden bij het aanbod.

Mumbai is absoluut een stad van contrasten. Je hebt moderne wolkenkrabbers die botsen met oude tempels, de rijkste rijken die de armste armen passeren, sloppenwijken die zich over de stad verspreiden, maar zoals je op de foto's kunt zien zijn er ook veel schilderachtige uitzichten.

Dus hoe moeten we Mumbai samenvatten? Zoals we in de inleiding al zeiden, is het echt een symbool van het nieuwe India waar het oude wordt vervangen door het nieuwe. Het is een ongelofelijk tempo om zo snel mogelijk naar de toekomst te gaan en er wordt heel weinig rekening gehouden met iets anders. Je kunt niet anders dan onder de indruk zijn van de ontwikkeling, maar tegelijkertijd vraag ik me af of toekomstige generaties zullen denken dat we misschien hadden moeten stoppen en nadenken over de gevolgen.