Het wordt warm 🥵 Na een paar zweterige dagen in Colmar besloten we de bergen in te trekken, de Vogezen. Ja, wie wist dat de Elzas "echte" bergen heeft met toppen van meer dan 1500 meter? Wij niet, maar het was een interessante ontdekking en een deel van de regio dat niet zo bekend is (lees: vol toeristen).
De eerste stop was in het kleine dorpje Lautenbach Zell dat normaal gesproken vol staat met wandelaars en fietsers, maar door de hitte zagen we bijna geen mens. In het midden van het dorp is een kleine camping en hoewel het luxe was om het helemaal voor jezelf te hebben, was het tegelijkertijd bijna een beetje spookachtig en je vroeg je bijna af of er een zombie-apocalyps was geweest zonder dat we het merkten.
Er waren prachtige uitzichten in alle richtingen en superfrisse faciliteiten, dus we hadden een geweldige tijd. Je kunt meer lezen over de camping hier.
Het hoogtepunt van het dorp was het lila-gekleurde restaurant, Restaurant à la Truite. We vonden het een beetje vreemd dat ze een visrestaurant in de bergen hadden, maar het zou blijken dat het een twist had die we nog niet eerder hadden gezien. Het begon echter met een misverstand, want we begrepen dat ze moeite hadden om een tafel voor ons te vinden in een overduidelijk leeg restaurant. We interpreteerden dit zo dat ze ons om een onduidelijke reden niet als gast wilden hebben, aangezien het grote restaurant in het kleine dorp onmogelijk volgeboekt kon zijn op een doordeweekse dag. Het bleek echter gewoon een kwestie te zijn van dat we er een beetje vroeg waren in de gebruikelijke Zweedse geest en terwijl we aan het eten waren, was het inderdaad vol. We zagen ook geen enkele toerist, dus het hele dorp moet er zijn geweest.
We hadden twee uitstekende voorgerechten en, grappig genoeg, een fles grand cru van Domaine Jean-Louis Schoepfer waar we eerder over schreven. Je kunt er meer over lezen hier. Toen het bijna tijd was voor het hoofdgerecht, waren we getuige van de twist van het restaurant. Een van de koks kwam aan draven met een plastic emmer, hees een forel uit een vijver en na een paar resolute meppen had hij de ingrediënten voor ons hoofdgerecht. Het was een interessante manier om aan verse vis te komen, zelfs als je geen meer hebt zover het oog reikt... 😉
Ze kookten de vis zachtjes in bouillon en serveerden hem met boter. Er waren natuurlijk nog veel meer variaties, maar dit was de variant waar ik me aan hield. Naast de visgerechten hadden ze ook een houtskoolgrill, wat perfect was omdat mevrouw Rendahl niet zo dol is op vis.
Na een heel goed hoofdgerecht, toen we zaten te overleggen of we wel of niet een dessert zouden nemen, merkten we dat de tafel naast ons over ons aan het praten was. We begrepen niet wat ze zeiden, maar we namen aan dat het iets was over dat wij vreemde toeristen waren of een of andere obscure traditie niet volgden. Midden in het gesprek barstte het hele gezelschap in een overwinningsgebrul uit, BLUEBERRY!
Het bleek dat de behulpzame serveerster, die geen woord Engels sprak, hen om hulp had gevraagd bij de naam van de taart van vandaag in een taal die wij begrepen, en toen ze erachter kwamen waren ze behoorlijk enthousiast. 🙂
De volgende dag was het nog heter, dus we konden alleen maar onder de luifel zitten en op adem komen. Toch sleepten we ons naar de kleine dorpswinkel om te zien of ze iets eetbaars hadden voor het avondeten. De winkel had veel lokaal geproduceerde producten van lokale boeren, maar niet zo veel basisproducten. We hadden wat moeite met de taal, maar namen de gok dat Le Rumsteck iets was dat gegrild kon worden. Er waren ook verschillende groenten als aanvulling.
Toen we terugkwamen op de camping realiseerden we ons dat het om rosbief ging, wat prima te grillen is, mits je een fatsoenlijke grill hebt die een constante temperatuur kan handhaven. Dit is trouwens een tip van ons: ook al is het praktisch om een kleine campinggrill te hebben, probeer er toch een echte grill in te proppen. Als je dat doet, gaat er een wereld van heerlijkheid open en kun je de enge hotdogs of bevroren hamburgers in grote verpakkingen overslaan. Als je geen slager kent of een speciaalzaak in de buurt hebt, ga dan eens langs bij de plaatselijke slager die vlees kan leveren van een kwaliteit die thuis moeilijk te vinden is.
Na het eten genoten we van een glas wijn en de prachtige zonsondergang achter de bergen. De wijn kwam trouwens van Weingut Schreieck dat we eerder in de reis hadden bezocht. Je kunt er meer over lezen hier.
Na een paar dagen in het kleine dorpje was het tijd om verder te trekken. We hadden dan wel niet veel verkoeling gehad, maar het was toch leuk om het gezellige plaatsje te bezoeken. Nu gingen we door de bergen omhoog richting Grand Balloon.
Het was een gevarieerd landschap en omdat de weg niet zo smal was als we hadden verwacht, was er genoeg tijd om naar de uitzichten te kijken en verschillende stops te maken waar het uitzicht vanuit de auto net niet te zien was. Het grootste deel bestond uit bergen en bossen, maar er waren ook een aantal meren. We vermoeden echter dat deze niet natuurlijk waren, maar eerder gebouwd om de hoeveelheid water te regelen tijdens het smelten van de sneeuw of stortregens. Hieronder zie je een kaart van het gebied.
Bovenaan was er een klein skidorp met liften en alles erop en eraan, en ook een aantal restaurants. Je kon er ook veel koeien zien, omdat het gebied dat niet bestemd was voor toeristen werd gebruikt als weiland. Wat een uitzicht hadden de koeien!
Daarnaast kun je ook een film zien die onze tocht over de berg samenvat.
Toen we weer bergafwaarts gingen, waren er meer kansen op mooie uitzichten, maar omdat de weg wat smaller en drukker was, was het moeilijk om te stoppen en foto's te maken.
Maar op een gegeven moment trokken we midden op de weg bijna aan de handrem. Langs de berg lag een heel groen dal en aan beide uiteinden lag een meertje. De foto hieronder doet het niet echt recht, maar het was hoe dan ook erg mooi.
Toen we helemaal naar beneden waren gereden, was het tijd voor de lunch en wat een hemels geluk dat er aan het einde van het meer, dat niet zichtbaar is op de foto, een strand was. Het strand was duidelijk populair, maar we slaagden erin een café te vinden dat zowel open was als tafels beschikbaar had. Misschien hadden we geen hoge verwachtingen van het eten omdat het toch een strandtent was, maar op dat moment waren we blij met alles wat onze honger zou stillen.
We hoefden ons echter geen zorgen te maken, want ondanks het eenvoudige uiterlijk en het ontbreken van een keuken, slaagde het restaurant er toch in om eten te maken dat zowel mooi gepresenteerd als erg goed was. Dit is echt iets speciaals aan Frankrijk. Het maakt niet uit of het een luxe restaurant is of een klein hutje op het strand, je krijgt altijd uitstekend en goed bereid eten. Ik begin me af te vragen of Fransen wel slecht eten kunnen maken, maar aangezien er nog een lange weg te gaan is op deze reis, moet ik het lot misschien niet tarten.
De reis naar de Vogezen was een beetje een bevlieging, maar bood een interessante en ontspannende ervaring. Het was ook goed om het wat rustiger aan te doen en om op te laden voor de volgende bestemming van de reis, de Champagne, die zeker een intensere ervaring zal zijn.
