Als twee vogelhuisjes door Alpe di Siusi

Wanneer we onze posts schrijven, is de grootste uitdaging om een ervaring op een redelijk beknopte manier samen te vatten. Je moet veel details weglaten, anders wordt de tekst veel te lang. In dit geval was het echter niet de tekst die het probleem vormde, maar het grote aantal foto's. We hebben een paar honderd foto's gemaakt en de meeste waren goed genoeg om in elke post te passen. Waar je je ook wendt of keert, het is waanzinnig mooi en het voelt bijna alsof je last hebt van een soort chronische fotofilter... 🙂

We hebben trouwens hartelijk gelachen toen we de foto's doornamen en de foto vonden die je hierboven ziet. De kleuren en contrasten zijn zo sterk dat het lijkt alsof ik voor een achtergrond zit of in een kamer met zo'n afschuwelijk behang dat zo populair was in de jaren 80.

Dit is deel vier van onze reis naar de Dolomieten. Je kunt lezen Deel 1, Deel 2, Deel 3en deel 5 hier.

Alpe di Siusi, eller Seiser Alm som tyskarna kallar det, är världens största ”alpäng” och den sträcker sig över hela 56 kvadratkilometer (!?!). Den lägsta punkten är 1600 meter och den högsta 2958 meter. Som vi nämt tidigare är det enklast att ta linbana upp till platån och sen vandra därifrån. Då vi bodde i Bolzano så valde vi den som utgår från Seis am Schlern men det finns flera andra alternativ om man kommer från norr eller söder.

Er zijn maar liefst 450 km aan wandelpaden en ook een aantal liften, wat betekent dat je meerdere dagen kunt besteden aan het verkennen van dit gebied. Aan de rechterkant van de kaart zie je ook het gebied waar we in de laatste de post met inbegrip van het Lago di Carezza.

Het is echt merkbaar dat je op grote hoogte bent, want bij de kleinste helling raak je buiten adem. Eenmaal boven krijg je echter je beloning met absoluut magische uitzichten. We begonnen met het westelijke deel, Puflatsch, dat een aangename klim van ongeveer 400 meter heeft, verspreid over iets meer dan een kilometer. Het klinkt misschien vreemd dat ik geen specifiekere afstand aangeef, maar het was eigenlijk iets waar we op reageerden dat ze nooit de afstand aangaven, noch op kaarten, noch op borden. Er waren wel tijdsschattingen van het ene bord naar het andere, maar het voelde alsof die enigszins willekeurig waren omdat het tempo sterk varieert van persoon tot persoon.

Er zijn meer dan 50 refugi's in het gebied en op dit eerste uitstapje naar Puflatsch aten we zowel een apfelstrudel bij Arnikahütte als een lunch bij Bergrestaurant Puflatsch. Ik vond het ongewoon dapper om voor het eerst knoedels te proberen. Misschien niet mijn favoriet, maar met een beetje meer kruiden en waarom niet een klein teentje knoflook heeft het gerecht nog steeds potentie. Na het eten vonden we een paar belachelijk comfortabele ligstoelen met een behoorlijk uitzicht, dus een snelle lunch veranderde in een lange wijnlunch.

Omdat de knoedel (en misschien de wijn) zijn sporen had nagelaten, kozen we ervoor om de lift naar de top aan de oostkant te nemen. Eenmaal boven vonden we een nieuwe refugio die uitstekende Sacher cake serveerde. Alpenhotel Panorama var en av de första ställena som etablerade sig här uppe och de gjorde sig ett namn under 1800-talet, delvis på grund av deras mekaniska ”slädar” som tog besökare upp för berget. Under 1900-talet byggdes här också bergets första skidlift vilket ytterligare förstärkte hotellets betydelse.

Halverwege de picknick kwamen er veel donkerdere wolken opzetten en omdat we van plan waren de berg af te wandelen, moesten we een beetje gas geven. Het tempo de berg af nam gestaag toe naarmate de wolken er steeds dreigender uitzagen. Tegen de tijd dat de eerste regenbui kwam, waren we bijna op een soort jog, maar het loonde de moeite want de hemel opende zich net toen we onderaan het toeristische centrum kwamen.

Al met al was het een geweldige dag, zowel qua weer als qua ervaring. Ik heb er 20 jaar op gewacht om de Dolomieten te bezoeken en na een dag als deze heb ik het gevoel dat het de verwachtingen ruimschoots overtrof. Dit is veruit de meest geweldige natuurervaring die ik ooit heb gehad. Ik raad iedereen aan om de Dolomieten minstens één keer te bezoeken, want het is een herinnering voor het leven. Als ze alleen de knoedels hadden gekruid, was het ongetwijfeld een tien geweest... 🙂

Dit is deel vier van onze reis naar de Dolomieten. Je kunt lezen Deel 1, Deel 2, Deel 3en deel 5 hier.