Toen we deze reis begonnen te plannen, hadden we het vooral over Grövelsjön, Idre, Sälen, Fulufjället, Vemdalen, Lofsdalen en andere vergelijkbare berggebieden. Het is gemakkelijk om informatie over hen te vinden, omdat ze eindelijk hebben ingezien dat het een goede zaak is om ook in de zomer gasten te hebben. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat de tochten hierdoor meer verpakt zijn, omdat je in principe een lijst krijgt van wat je niet mag missen. Aan de ene kant is dat misschien goed omdat je zelden teleurgesteld wordt, maar aan de andere kant maakt het je een beetje lui en verdwijnt een deel van het plezier van het ontdekken.
Uiteindelijk kozen we voor een plek bij ons in de buurt, en zo'n beetje het enige wat we wisten over het gebied was dat er goede wandelpaden zouden zijn. Met andere woorden, het was een beetje alsof je vroeger de natuur beleefde, gewoon naar het dichtstbijzijnde bosgebied gaan en gewoon genieten van de natuurervaring in plaats van alle drukte om je heen. Een ander voordeel is dat je meer tijd in de natuur doorbrengt en minder in de auto zit, wat zowel leuk als duurzaam is.
We vonden een kleine natuurcamping, ingeklemd tussen Lill- en Stor-Treen. Door de ligging heb je rondom de camping water en dat maakt het ongelooflijk mooi. Het heeft maar twee sterren, dus je moet het gewoon stellen zonder een Bamse club, spa, restaurant, bar, café, speeltuin, minigolf, dagwinkel en nog veel meer, maar aan de andere kant krijg je een overvloed aan het belangrijkste, prachtige natuur! Persoonlijk vind ik het een beetje saai en stressvol op grote campings, omdat er meer mensen per vierkante meter zijn dan in een grote stad. Op deze plek was er echter geen risico op drukte, omdat je bijna moest zoeken om andere mensen te vinden... 😉
Je kunt meer lezen over de camping zelf op onze andere site.
We kregen een plekje op slechts vijf meter van het water en ons eigen zandstrandje. Niet slecht! Omdat we een beetje laat aankwamen, hadden we geen tijd voor meer dan een barbecue, maar de volgende dag stonden we vroeg op om de omgeving te verkennen. Wat ons naar deze bijzondere plek bracht, is dat er negen kwaliteitsgegarandeerde wandelroutes binnen handbereik zijn. Als je bedenkt dat er in totaal maar 29 zijn in heel Värmland, is het toch een beetje opmerkelijk dat er zoveel van die paden hier liggen. Als ik wat meer samenzweerderig zou zijn, zou ik kunnen denken dat hier iemand van Visit Värmland woont... 🙂
Je kunt de volledige lijst vinden op Hiking Värmlands site.
De eerste rondleiding nam ons mee rond Fredros, waar we Fredros Gård en de prachtige oude gebouwen rond de hofstede te zien kregen. In het bos was er verrassend veel moeras, maar omdat de grond droog was, was het geen probleem om er rond te lopen. Op delen van de tocht was er echt trollenbos en op andere delen gravelweg. De tocht begon op Finnvägen en ging daarna naar Bruksleden, maar achteraf gezien was het beter geweest om op een van de twee heen en weer te gaan, omdat het nu nogal veel autoweg werd en dat is een beetje saai. Met andere woorden, de tip is om óf Finnvägen óf Bruksleden te kiezen in plaats van allebei tegelijk.
De tocht rond Fredros was iets minder dan een kilometer gemakkelijk lopen, maar het zal iets langer zijn als je het verharde stuk weg wilt vermijden. Bruksleden is anders een goed alternatief, want het is 15 km heen en terug als je vanaf de camping begint of 12 km als je vanaf het circuitcentrum begint. Finnleden en de andere kant is te lang om heen en weer te gaan, want het is 42 km heen en weer. Er zijn ook een aantal andere, maar reken erop dat het 3-6 km is voordat het pad begint, waardoor het misschien praktischer is om naar het pad te fietsen of de auto te nemen.
We hadden ook tijd voor een tocht die de camping had uitgezet. Het werd beschreven als meer een oefenpad, wat een beetje grappig was omdat het waarschijnlijk meer wandelen was dan de eerste tocht. Dan was het deels onze eigen schuld toen we halverwege het pad kwijtraakten waardoor we dwars door het dichte bos moesten. We werden ook getrakteerd op wat opwinding toen we grote hoeveelheden verse berenpoep vonden. Normaal gesproken zijn beren banger voor ons dan wij voor hen, maar als je toevallig een beer verrast, vooral als hij jongen heeft, kan het toch een beetje onnodig dramatisch zijn.
Maar zoals ik tegen mijn vrouw zei: "Je hoeft niet sneller te kunnen rennen dan de beer..." 🙂 Ik kan ook vermelden dat beren in januari-februari bevallen van hun jongen, maar die zijn niet groter dan cavia's. Ze komen dan ergens rond april-mei uit hun winterslaap. Ze komen dan ergens rond april-mei uit hun winterslaap. Daarna volgen ze hun moeder ongeveer één tot twee jaar en het is in deze periode dat het vrouwtje wat extra beschermend en agressief is.
Na een paar mooie wandelingen gingen we op weg naar huis. Op weg naar huis stopten we bij een plaatselijke favoriet. Värmskogs Café. Ze zijn misschien wel het meest bekend om hun broodjes garnalen, die nu verkrijgbaar zijn in drie maten, 150, 200 of 300 gram verse garnalen. Ik las een paar jaar geleden dat ze 20 ton garnalen per zomer kopen, wat een volstrekt onwaarschijnlijk cijfer is. Naast hun beroemde broodjes hebben ze ook een grote selectie gebak en wat eenvoudigere gerechten.
Het café is prachtig gelegen op een kleine landtong met uitzicht op Värmeln en heeft een groot buitenterras rondom het hele huis. Als je er vroeg bent, kun je je eigen aanlegsteiger krijgen zoals je op een van de foto's kunt zien. Houd er wel rekening mee dat er midden in de zomer vrij veel mensen kunnen zijn, wat een beetje afdoet aan de ervaring. We hebben ook gezien dat er een nieuw café is geopend aan de overkant, maar ze lijken zich meer te richten op eten en ijs.
Al met al hebben we een mooie reis gehad en ook al bood het lenteweer geen warmte, je wordt toch blij van een beetje zon. Ik denk ook dat de reis bewijst dat je niet ver hoeft te gaan om een goede ervaring op te doen, want we zijn in ons langwerpige land vreselijk verwend met prachtige natuur achter elk huis.
