Udaipur, stad van de meren

Dit is het zevende deel van onze reis naar India. Hier vind je deel een, twee, boom, vier, vijf, seks en acht.

Zoals we al eerder zeiden, was het erg leuk om na Mumbai en Jaipur in een iets rustigere stad te komen. De stad dankt haar bijnaam, stad van de meren, aan de zeven meren die de stad omringen. De meeste zijn ontstaan door dammen en het oorspronkelijke doel was om de watervoorziening voor de stad en de landbouw te vergemakkelijken. Het is misschien niet ondenkbaar dat de Maharadja's die ze bouwden ook andere, meer esthetische doelen hadden, maar de officiële versie is dat het in het belang van de mensen was.

De meren en al het groen dat erbij hoort maken de plaats een beetje tot een oase, vooral in vergelijking met het westen en noorden van Rajasthan die grotendeels uit woestijn bestaan. Naast de meren zijn er ook veel kanalen zodat een groot deel van de stad aan water grenst. Voor we vertrokken lazen we dat Udaipur bekend stond als het Venetië van Azië, maar dat was waarschijnlijk een Europese uitvinding want geen van de mensen die we spraken had er ooit van gehoord.

De stad is prachtig, vooral 's avonds, en er is een verscheidenheid aan tempels, paleizen, forten, parken, steegjes, restaurants, winkels, etc. Ondanks het feit dat het een populaire toeristische bestemming is, hebben ze nog steeds het authentieke en unieke weten te behouden, in tegenstelling tot veel andere plaatsen die, naarmate ze groeien, meer op een alledaags themapark gaan lijken.

Op een van de dagen nam onze nieuwe kunstenaarsvriend ons mee op een stadstour. Het was leuk dat het niet zo georganiseerd was, omdat het ons de kans gaf om plekken te zien die waarschijnlijk niet op de tour staan. Ik moet wel zeggen dat chai kopen van een man die rondliep met een pompoen thermoskan een beetje uit mijn comfortzone lag. Het werd een beetje extra grappig omdat we vijf minuten eerder hadden besproken hoe bang wij westerlingen zijn voor de nieuwe bacteriële flora waar we in India aan worden blootgesteld. Hij was zich hier natuurlijk totaal niet van bewust en gezien het feit dat we niet ziek zijn geworden, moeten we toegeven dat hij in ieder geval bij deze gelegenheid gelijk had.

Tijdens de tour bezochten we ook de indrukwekkende Jagdish Tempel. De tempel ligt in het centrum van de stad en werd druk bezocht. Nu was het Republic Day toen wij er waren, waardoor het misschien extra vol was, maar het blijft fascinerend hoeveel mensen er in een klein gebied kunnen worden gepropt. In de tempel zelf werd je meegesleurd in een soort golf van mensen en de makkelijkste manier om eruit te komen was door gewoon de stroom te volgen.

Hierdoor werden we onderdeel van de chaotische ceremonie die zich binnen afspeelde. Het was een beetje onduidelijk of er een methode was of dat het gewoon goddelijke empathie was. Er werd gezongen, met bellen gerinkeld, met bloemen gegooid, spontaan gezongen, met water gespetterd, vrolijk geschreeuwd en op verschillende instrumenten gespeeld als ze daar zin in hadden. Hoe dan ook, we deden ons best om niet op te vallen, wat een uitdaging was gezien ons uiterlijk en onze lengte.

Wat ook interessant was, waren alle geïmproviseerde kleine tempels. Dit kon van alles zijn, van een gat in de muur waar een beeld van een god in is geperst, winkels die een dubbel doel dienen, of, zoals hierboven, waar een man zijn huis heeft omgetoverd tot een tempel die overdag bezoekers ontvangt en 's nachts dienst doet als thuis voor zijn gezin.

Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat dit een beetje typerend is voor India. Als je een gebied hebt dat, tegen alle verwachtingen in, leeg staat, zoek je snel een nieuw gebruiksgebied.

We bezochten ook het rustige park, Saheliyon Ki Bari. Hier was het rustig en mooi, wat we extra waardeerden na de wat intense ervaring in de tempel. Naast prachtige bloemen en beplanting waren er ook veel beelden en een klein kunstmuseum.

Na onze rondleiding door de stad was het tijd voor de lunch. Onze metgezel sleepte ons een flink eind de stad uit, maar het bleek de reis meer dan waard. Khamma Ghani Restaurant was prachtig gelegen met uitzicht op het water en ook omgeven door groen, wat de ervaring nog groter maakte.

Zoals gewoonlijk raakten we zo opgewonden van de hele ervaring dat we vergaten foto's te maken. Het is maar goed dat we nog steeds liever genieten van de ervaring dan ze te fotograferen.

In de avond van diezelfde dag hadden we een speciale verrassing geboekt. Een paar dagen eerder hadden we om advies gevraagd waar we het beste Indiase eten van de stad konden eten. De persoon aan wie we het vroegen bood toen aan om een tafel voor ons te regelen, wat een geluk bij een ongeluk bleek te zijn, want het was een populaire plek die bijna altijd volgeboekt was.

Het restaurant was in een oud hotel dat een vreemde mix was van Brits, Indiaas, nieuw en oud. Op de binnenplaats was een gezellige tuin met kleine vijvers, watervallen en prachtige bloemen. Het restaurant zelf was op de bovenste verdieping en had een geweldig uitzicht op het City Palace en de oude stad.

Het eten was erg lekker en het enige wat we misten was een goede wijn. Het bleek dat de Dag van de Republiek een zogenaamde "droge dag" is, wat we niet wisten. Toen ze het de eerste keer zeiden, dachten we dat ze een grapje maakten, maar we leerden dat het op sommige belangrijke feestdagen verboden is om alcohol te schenken en dat dit dus een "droge dag" wordt genoemd. Deze wetgeving geldt voor alle verkopen, dus ook bars en winkels vallen onder het verbod.

Iets anders dat het weten waard is, is dat in sommige staten de verkoop van alcohol volledig verboden is, met gevolgen aan beide kanten van de grens. Aan de kant zonder verbod lijkt het belangrijkste gevolg te zijn dat de bars in de grenssteden overvol zijn met bezoekers van de droge kant van de grens.

Een van onze andere favorieten was het Sunset Terrace dat deel uitmaakt van het Taj Fateh Prakash Palace. Met andere woorden, het is dezelfde keten die we bezochten op mijn verjaardag in Jaipur. Je kunt er meer over lezen hier.

We waren inderdaad bijna uitgehongerd omdat we minstens een uur niets hadden gegeten, maar zelfs als we niet in deze kritieke toestand waren geweest, ben ik er absoluut van overtuigd dat we het eten nog steeds zouden hebben gewaardeerd. De omgeving voelde luxe maar niet overdreven, de bediening was uitstekend en het eten absoluut heerlijk. Voeg daar nog een uitstekende wijnkaart aan toe, waarmee we tijdens deze reis zeker niet verwend werden.

Toen we plaatsen aan het googelen waren, zagen we één naam die er bovenuit stak, Charcoal by Carlsson. Het bleek een jongen uit Örebro te zijn die uitgerekend in Udaipur een houtskoolgrill is begonnen. Ik zou graag meer willen horen over hoe dat besluitvormingsproces verliep.

Toen we het restaurant bezochten, was Carlsson er zelf niet, maar zijn Indiase metgezel was erg enthousiast toen we hem vertelden dat we uit Zweden kwamen en ook uit een stad in de buurt van Örebro. Zoals je op de foto's kunt zien, is er een fantastisch uitzicht vanuit het restaurant.

Het eten was erg goed. We hadden op houtskool gegrilde ananas en een bijzonder goed bereide souvlaki. De ananas was onverwacht pittig, maar nog steeds erg lekker. We hebben geprobeerd dit zelf te maken op de grill zonder dat het echt goed lukte, maar na dit bezoek moeten we het echt nog een keer proberen. Naast het eten hadden ze ook lekkere drankjes en cake in een kopje, wat een soort cake met Nutella of chocoladevulling bleek te zijn. Erg lekker!

Ze zijn erg dol op zoetigheid in dit land. Dat was vooral te zien aan de regelmatige optochten van bakkers die vaak met indrukwekkende baksels door de stad marcheerden. Ze waren vaak zo groot en ingewikkeld dat er acht tot tien mensen nodig waren om ze te dragen.

Dan is er het winkelen, dat zowel positieve als negatieve associaties heeft. Het is echt mogelijk om alles te kopen in India en ook nog eens tegen zeer goede prijzen. Tegelijkertijd is het vaak erg moeilijk om alleen door een winkel te slenteren, omdat de verkopers het HEEL druk hebben. We moeten ze nageven dat ze, in tegenstelling tot landen met een meer bazaarachtige cultuur, geen argumenten gebruiken om je medelijden te laten krijgen met hen of hun familie. Ze proberen eerder een band te scheppen door een Zweeds zinnetje te gebruiken, een anekdote te vertellen van toen ze in Zweden waren, hoe hun goederen uniek zijn in heel India, enz.

Het voelt ook alsof iedereen iets te verkopen heeft. Of het nu gaat om taxichauffeurs, restaurantpersoneel, gidsen of gewoon iemand aan wie je de weg vraagt. Zoals toen een zeer goed geklede man zijn Vespa voor onze voeten tot stilstand bracht en ons begon te vertellen dat hij zijn Engels moest oefenen omdat hij was uitgenodigd door een Zweedse culturele stichting. Blijkbaar wilden ze het unieke borduurwerk van zijn moeder zien. Dit gesprek eindigde, net als vele andere, met het feit dat hij ons sjaals wilde verkopen.

Ze zijn over het algemeen heel sympathiek en doen tenslotte gewoon hun werk, maar het wordt een beetje vermoeiend als je tien keer achter elkaar naar dezelfde toonhoogte moet luisteren.

We hebben tijdens de reis veel aankopen gedaan waar we erg blij mee zijn. Dit waren onder andere een vloerkleed, wat miniatuurschilderijtjes, sieraden, sjaals, kleding en verschillende kleine ornamenten. Het meeste kon per post worden verstuurd, zodat we de spullen niet mee hoefden te slepen in onze overvolle koffers.

Tot slot moet ik echter een kleermaker noemen die we erg waardeerden. Zijn naam was Prateek en hij had een kleine kleermakerij genaamd Sandouk, house of fashion. Hij had een heel andere aanpak dan de andere winkeleigenaren die we tegenkwamen, want hij was een beetje terughoudend en in plaats van ons naar beneden te praten, gebruikte hij zijn kennis en professionaliteit om indruk op ons te maken. Uiteindelijk heb ik twee pakken en een paar overhemden van hem gekocht.

Toen we er de tweede keer waren om de maten op te nemen, vertelde hij ons dat hij op Savile Row had gewerkt, dat de acteurs van het Marigold Hotel daar hun kleding hadden gekocht en dat hij in Newsweek en GQ had gestaan. Op dat moment voelden we ons "daar gaan we weer" waardoor we een beetje teleurgesteld waren, maar we schaamden ons toen we het googelden en het allemaal waar bleek te zijn. Hij was echt een ongelooflijk interessant persoon en een bekwame kleermaker die we echt kunnen aanbevelen.

Dit was misschien wel de belangrijkste les die we uit India hebben meegenomen. We zijn waarschijnlijk nog nooit in een land geweest waar we beter werden behandeld en toch waren we altijd op onze hoede. Iedereen was ongelooflijk behulpzaam, vriendelijk, nieuwsgierig en gaf werkelijk geen enkele reden tot argwaan. Ons advies is dus om je westerse scepsis thuis te laten en het nieuwe met open ogen te omarmen.